அது போர்க்காலம், மன்னன் தாவீது போருக்குச் செல்லவில்லை. மாலைப் பொழுதில் குளித்து விட்டுத் தன்னுடைய அரண்மனையின் மாடியில் உலாவிக் கொண்டிருந்தார். அரண்மனைக்கு அருகே ஒரு வீட்டில் இளம் பெண் குளித்துக் கொண்டிருப்பதைக் கண்டார். அவளது அழகில் கிறங்கினார். தனக்குள் மோக எண்ணத்தை வளர்த்துக் கொண்டார்.
உடனே தன்னுடையை பணியாளனை அழைத்தார்.
அதோ அந்த வீட்டில் குளித்துக் கொண்டிருக்கும் பெண் யார் என்று தெரியுமா ?’
தெரியும் மன்னா … அவள் எலியாவின் மகள் பத்சேபா’ பணியாளன் சொன்னான்.
‘எனக்கு அந்தப் பெண்ணைப் பிடித்திருக்கிறது. அவளை அழைத்து வா’ மன்னன் ஆணையிட்டான்.
அப்படியே ஆகட்டும் மன்னா…. ஆனால்…..’ பணியாளன் இழுத்தான்
என்ன ஆனால்…. ‘ தாவீது திரும்பினார்.
‘அவளுக்குத் திருமணம் ஆகிவிட்டது. இப்போது அவள் இத்தியரான ‘உரியா’ என்பவருடைய மனைவி.’, பணியாளன் சொன்னான்.
தாவீதின் மோகம் தணியவில்லை. பத்சேபாவைப் பார்த்தே ஆகவேண்டும் என முடிவெடுத்தான். பத்சேபா வந்தாள். தாவீது அவளுடன் உறவு கொண்டார். பத்சாபா உடைந்த மனதோடு தன்னுடைய இல்லம் சென்றாள்.
பத்சேபாவின் கணவன் உரியா, தாவீதின் படைவீரன். யோவாபு என்னும் தலைமைப் படைத்தலைவனின் கீழ் பணியாற்றிக் கொண்டிருந்தான்.
தாவீதுக்கு பத்சேபா மேல் இருந்த காமம் குறையவில்லை. அவளை எப்படியாவது முழுமையாக அடைந்து விடவேண்டும் என்று ஆசைப்பட்டார். உரியா உயிருடன் இருக்கும் வரைக்கும் தன்னால் அவளை முழுமையாக அடைய முடியாது என்று நினைத்த மன்னன், காலையில் யோவாபுவிற்கு ஒரு மடல் எழுதினார். அதை உரியாவின் கையிலேயே கொடுத்து யோபாவுவிடம் கொடுக்கச் சொன்னார்.
உரியா அதை அப்படியே கொண்டு போய் போர்க்களத்திலிருந்த யோபாவுவின் கைகளில் கொடுத்தான். யோபாவு அதை வாசித்துப் பார்த்தார்.
“போரில் உரியா சாக வேண்டும். எனவே அவனை எதிரிகள் அதிகமாய் இருக்கும் இடத்தில் அனுப்பு. நீ விலகிவிடு”.
மன்னரின் தகவலை யோபாவு வாசித்து முடித்து நிமிர்ந்து பார்த்தார். எதையும் அறியாத உரியா அமைதியாய் நின்றுகொண்டிருந்தார்.
போரில், வீரர்கள் எதிரிகளான அமலேக்கியரின் நகரை சற்றுத் தொலைவிலிருந்தே தாக்கிக் கொண்டிருந்தார்கள்
யோபாவு உரியாவை அழைத்தான்.
“உரியா…. நாம் போர் வியூகத்தைச் சற்று மாற்றுகிறோம்”
“சொல்லுங்கள்… கடைபிடிக்கிறேன்’
“நீ உன்னுடன் சில வீரர்களை அழைத்துக் கொண்டு நகரின் மதில் சுவரை நெருங்க வேண்டும்…. நெருங்கி அங்கிருக்கும் அமலேக்கியரை அழிக்கவேண்டும்… ‘யோபாவு சொன்னான்.
“மதில் சுவரின் மேல் எதிரிகள் இருக்கக் கூடும். இந்த வியூகம் நமக்குத் தான் ஆபத்தாய் முடியும்”
கவலைப்படாதே. நீ மதில் சுவரை நெருங்கும் போது அவர்கள் உங்களைத் தாக்குவதற்காகத் தலையைத் தூக்குவார்கள். அப்போது நாங்கள் அவர்களை இங்கிருந்தே வீழ்த்துவோம்’
யோபாவுவின் விளக்கத்தில் திருப்தியடைந்த உரியா தன்னுடன் சில வீரர்களையும் கூட்டிக் கொண்டு மதில்சுவரை நோக்கி விரைந்தான். நகர மதில் சுவரை நெருங்குகையில், மதில் சுவரின் மேல் காத்திருந்த அமலேக்கியர்கள் மதில்சுவரின் மீதிருந்து கற்களை உருட்டி விட்டார்கள். உரியாவின் படை விலக நேரம் கிடைக்காமல் நசுங்கி அழிந்தது. அதை தூரத்திலிருந்து கவனித்துக் கொண்டிருந்தார் யோவாபு, ஒரு விஷமப் புன்னகையுடன்.
கணவன் இறந்த செய்தி பத்சேபாவுக்குத் தெரிவிக்கப்பட்டது. அவள் கதறி அழுதார். தாவீது உள்ளுக்குள் மகிழ்ந்தார். அவர் பணியாளர்களை அழைத்து ‘உரியாவின் மனைவியை இங்கே அழைத்து வாருங்கள்’ என்றார்.
பத்சேபா வந்தாள்.
‘பத்சேபா… கவலைப்படாதே. உரியாவின் மறைவு எனக்கு மிகவும் அதிர்ச்சியாய் இருக்கிறது. இனிமேல் உன்னைக் காப்பாற்றும் கடமை எனக்கு இருக்கிறது. எனவேஇனிமேல் நீ எனக்கு மனைவியாகி என்னுடன் இரு” என அவளை மனைவியாக்கினார்.
கடவுளின் கட்டளைப்படி வாழ்ந்து வந்த தாவீது செய்த மிகப்பெரிய பாவமான பாலியல் பிழை நமக்குத் தரப்பட்டிருக்கும் மாபெரும் எச்சரிக்கை.
தாவீது தனது கண்களை பாவத்தில் விழ அனுமதித்தான்.
பாவம் செய்தபின்னும் அது பாவம் என உணராதிருந்தான்.
பாவத்தைத் தொடர மேலும் கொடிய பாவங்களைச் செய்தான்.
வெளிப்பார்வைக்கு நல்லவை செய்து இதயத்தை அழுக்கடைய வைத்தான்.
போரில் தலைமை தாங்கும் தனது கடமையை மறந்து சிற்றின்பத்தில் சிக்கினான்..
“பாவம் பற்றிய உணர்வை மனிதர் இழந்திருப்பதே இக்காலத்தில் பெரிய பாவமாக இருக்கின்றது” என்கிறார் திருத்தந்தை பிரான்சிஸ். கடவுளின் பிரியத்துக்குரியவனான தாவீதின் பாவம் நமக்குத் தரப்பட்டிருக்கும் பாடம். வீழாமல் வாழ்வோம்.
உடனே தன்னுடையை பணியாளனை அழைத்தார்.
அதோ அந்த வீட்டில் குளித்துக் கொண்டிருக்கும் பெண் யார் என்று தெரியுமா ?’
தெரியும் மன்னா … அவள் எலியாவின் மகள் பத்சேபா’ பணியாளன் சொன்னான்.
‘எனக்கு அந்தப் பெண்ணைப் பிடித்திருக்கிறது. அவளை அழைத்து வா’ மன்னன் ஆணையிட்டான்.
அப்படியே ஆகட்டும் மன்னா…. ஆனால்…..’ பணியாளன் இழுத்தான்
என்ன ஆனால்…. ‘ தாவீது திரும்பினார்.
‘அவளுக்குத் திருமணம் ஆகிவிட்டது. இப்போது அவள் இத்தியரான ‘உரியா’ என்பவருடைய மனைவி.’, பணியாளன் சொன்னான்.
தாவீதின் மோகம் தணியவில்லை. பத்சேபாவைப் பார்த்தே ஆகவேண்டும் என முடிவெடுத்தான். பத்சேபா வந்தாள். தாவீது அவளுடன் உறவு கொண்டார். பத்சாபா உடைந்த மனதோடு தன்னுடைய இல்லம் சென்றாள்.
பத்சேபாவின் கணவன் உரியா, தாவீதின் படைவீரன். யோவாபு என்னும் தலைமைப் படைத்தலைவனின் கீழ் பணியாற்றிக் கொண்டிருந்தான்.
தாவீதுக்கு பத்சேபா மேல் இருந்த காமம் குறையவில்லை. அவளை எப்படியாவது முழுமையாக அடைந்து விடவேண்டும் என்று ஆசைப்பட்டார். உரியா உயிருடன் இருக்கும் வரைக்கும் தன்னால் அவளை முழுமையாக அடைய முடியாது என்று நினைத்த மன்னன், காலையில் யோவாபுவிற்கு ஒரு மடல் எழுதினார். அதை உரியாவின் கையிலேயே கொடுத்து யோபாவுவிடம் கொடுக்கச் சொன்னார்.
உரியா அதை அப்படியே கொண்டு போய் போர்க்களத்திலிருந்த யோபாவுவின் கைகளில் கொடுத்தான். யோபாவு அதை வாசித்துப் பார்த்தார்.
“போரில் உரியா சாக வேண்டும். எனவே அவனை எதிரிகள் அதிகமாய் இருக்கும் இடத்தில் அனுப்பு. நீ விலகிவிடு”.
மன்னரின் தகவலை யோபாவு வாசித்து முடித்து நிமிர்ந்து பார்த்தார். எதையும் அறியாத உரியா அமைதியாய் நின்றுகொண்டிருந்தார்.
போரில், வீரர்கள் எதிரிகளான அமலேக்கியரின் நகரை சற்றுத் தொலைவிலிருந்தே தாக்கிக் கொண்டிருந்தார்கள்
யோபாவு உரியாவை அழைத்தான்.
“உரியா…. நாம் போர் வியூகத்தைச் சற்று மாற்றுகிறோம்”
“சொல்லுங்கள்… கடைபிடிக்கிறேன்’
“நீ உன்னுடன் சில வீரர்களை அழைத்துக் கொண்டு நகரின் மதில் சுவரை நெருங்க வேண்டும்…. நெருங்கி அங்கிருக்கும் அமலேக்கியரை அழிக்கவேண்டும்… ‘யோபாவு சொன்னான்.
“மதில் சுவரின் மேல் எதிரிகள் இருக்கக் கூடும். இந்த வியூகம் நமக்குத் தான் ஆபத்தாய் முடியும்”
கவலைப்படாதே. நீ மதில் சுவரை நெருங்கும் போது அவர்கள் உங்களைத் தாக்குவதற்காகத் தலையைத் தூக்குவார்கள். அப்போது நாங்கள் அவர்களை இங்கிருந்தே வீழ்த்துவோம்’
யோபாவுவின் விளக்கத்தில் திருப்தியடைந்த உரியா தன்னுடன் சில வீரர்களையும் கூட்டிக் கொண்டு மதில்சுவரை நோக்கி விரைந்தான். நகர மதில் சுவரை நெருங்குகையில், மதில் சுவரின் மேல் காத்திருந்த அமலேக்கியர்கள் மதில்சுவரின் மீதிருந்து கற்களை உருட்டி விட்டார்கள். உரியாவின் படை விலக நேரம் கிடைக்காமல் நசுங்கி அழிந்தது. அதை தூரத்திலிருந்து கவனித்துக் கொண்டிருந்தார் யோவாபு, ஒரு விஷமப் புன்னகையுடன்.
கணவன் இறந்த செய்தி பத்சேபாவுக்குத் தெரிவிக்கப்பட்டது. அவள் கதறி அழுதார். தாவீது உள்ளுக்குள் மகிழ்ந்தார். அவர் பணியாளர்களை அழைத்து ‘உரியாவின் மனைவியை இங்கே அழைத்து வாருங்கள்’ என்றார்.
பத்சேபா வந்தாள்.
‘பத்சேபா… கவலைப்படாதே. உரியாவின் மறைவு எனக்கு மிகவும் அதிர்ச்சியாய் இருக்கிறது. இனிமேல் உன்னைக் காப்பாற்றும் கடமை எனக்கு இருக்கிறது. எனவேஇனிமேல் நீ எனக்கு மனைவியாகி என்னுடன் இரு” என அவளை மனைவியாக்கினார்.
கடவுளின் கட்டளைப்படி வாழ்ந்து வந்த தாவீது செய்த மிகப்பெரிய பாவமான பாலியல் பிழை நமக்குத் தரப்பட்டிருக்கும் மாபெரும் எச்சரிக்கை.
தாவீது தனது கண்களை பாவத்தில் விழ அனுமதித்தான்.
பாவம் செய்தபின்னும் அது பாவம் என உணராதிருந்தான்.
பாவத்தைத் தொடர மேலும் கொடிய பாவங்களைச் செய்தான்.
வெளிப்பார்வைக்கு நல்லவை செய்து இதயத்தை அழுக்கடைய வைத்தான்.
போரில் தலைமை தாங்கும் தனது கடமையை மறந்து சிற்றின்பத்தில் சிக்கினான்..
“பாவம் பற்றிய உணர்வை மனிதர் இழந்திருப்பதே இக்காலத்தில் பெரிய பாவமாக இருக்கின்றது” என்கிறார் திருத்தந்தை பிரான்சிஸ். கடவுளின் பிரியத்துக்குரியவனான தாவீதின் பாவம் நமக்குத் தரப்பட்டிருக்கும் பாடம். வீழாமல் வாழ்வோம்.
No comments:
Post a Comment