பழைய காலத்தில் இறைவாக்கினர்கள் மிகவும் மதிக்கப்படத் தக்க இடத்தில் இருந்தார்கள். ஆலோசனை பெறுவதற்காகவும் , கடவுளின் திட்டம் என்ன என்பதைத் தெரிந்து கொள்வதற்காகவும் அரசர்கள் இறைவாக்கினர்களைச் சார்ந்து இருந்தார்கள். இறைவாக்கினர்களும் தங்களுடைய கடமை என்ன என்பதை உணர்ந்து அதை செவ்வனே நிறைவேற்றி வந்தார்கள்.
காத் என்பவர் அத்தகைய ஒரு நல்ல தீர்க்கத்தரிசி. அவர் தாவீது மன்னனின் காலகட்டத்தில் வாழ்ந்தவர். சவுல் மன்னனுக்குப் பயந்து, தாவீது குகைகளில் பதுங்கி வாழ்கையில் அவரை யூதா நாட்டுக்குச் செல்லுமாறு அறிவுரை சொன்னார் காத். தாவீதும் மறு பேச்சு பேசாமல் அந்த வார்த்தைகளை ஏற்று அப்படியே செய்தார்.
ஆண்டுகள் கடந்தன. இப்போது தாவீது மாபெரும் மன்னனாக உருவெடுத்திருக்கிறார். ஒட்டு மொத்த இஸ்ரவேலுக்கும் அவரே தலைவராக சிம்மாசனத்தில் வீற்றிருக்கிறார். பல ஆண்டுகள் சிறப்பான ஆட்சி செய்து கொண்டிருந்த அவருடைய மனதில் ஒரு சிந்தனை. உடனே அவர் தன்னுடைய தலைமை படைத் தலைவன் யோவாபுவை அழைத்தார்.
“யோவாபு…. நாடு முழுவதும் மக்கள் தொகையைக் கணக்கெடுக்க வேண்டும். போருக்கு ஆயத்தமாய் எத்தனை பேர் இருக்கிறார்கள் என்பது தெரிய வேண்டும்” என்றார்.
கடவுளுக்கு தாவீதின் இந்த திட்டம் பிடிக்கவில்லை. ஏன், யோவாபுவுக்கே பிடிக்கவில்லை; அவர் மன்னனிடம்,
“மன்னரே, கடவுள் உங்களுக்கு இருப்பதைப் போல இன்னும் நூறுமடங்கு வீரர்களை மிகுதிப்படுத்துவாராக. இந்த கணக்கெடுப்பை ஏன் நடத்தச் சொல்கிறீர்கள். வேண்டாமே…” என மறுத்துப் பேசினார்.
மன்னனின் சிந்தனைகள் தானே கடைசியில் வெல்லும் ! இங்கேயும் அதுவே நடந்தது. யோவாபு தாவீது மன்னனின் கட்டளைக்குக் கட்டுப்பட்டார். கணக்கெடுப்பு நடந்தது.
நீண்ட நெடிய ஒன்பது மாதங்களுக்குப் பின் அவர்கள் தாவீதிடம் திரும்ப வந்தார்கள் “ அரசே, இஸ்ரயேல் குலத்தில் எட்டு இலட்சம் வீரர்களும், யூதாவில் ஐந்து இலட்சம் வீரர்களும் இருக்கிறார்கள்” என்றார்கள்.
திடீரென தாவீது மன்னன், தான் செய்தது தவறு என்பதை உணர்ந்தார், கடவுளிடம் மன்னிப்பு வேண்டினான். கடவுளின் சினம் தணியவில்லை. அதற்குக் காரணம் தாவீதின் இந்த செயல் மட்டுமல்ல, இஸ்ரயேல் மக்களின் கெட்ட நடத்தையும்தான். இஸ்ரயேல் மீது அவருடைய சினம் ஏற்கனவே பற்றி எரிந்து கொண்டிருந்தது.
இப்போது கடவுள் காத் தீர்க்கதரிசி மூலமாக மீண்டும் தாவீதிடம் பேசினார். காத் வந்து தாவீதின் முன்னால் நின்றார்.
“ஆண்டவரின் சினம் உம் மீதும் உனது மக்கள் மீதும் எழுகிறது. எனவே அவர் தண்டனை தர தீர்மானித்து விட்டார். மூன்று தண்டனைகளை அவர் மனதில் வைத்திருக்கிறார், அதில் ஒன்றைத் தேர்ந்தெடு” என்றார்.
தாவீது கலங்கினார். கடவுளின் சினத்துக்குத் தப்பித்துக்கொள்ள யாரால் முடியும் என வருந்தினார். “அதென்ன தண்டனைகள் ?” அவருடைய குரல் பதறியது.
“நாட்டில் ஏழு வருடம் கடுமையான பஞ்சம் வேண்டுமா ? எதிரிகள் உன்னை மூன்று மாதங்கள் விரட்டியடிக்க வேண்டுமா ? மூன்று நாட்கள் நாட்டில் கொடிய நோய் பரவ வேண்டுமா ? எது வேண்டுமென நீயே முடிவெடு !” காத் தீர்க்கதரிசியின் வார்த்தைகள் தாவீதை புரட்டிப் போட்டன. சிந்தித்தார்.
“மூன்று நாள் கொடிய நோய். அதைக் கடவுள் தரட்டும்” என்றார்.
மரண தூதன் தனது சிறகுகளை விரித்தார். தேசத்தில் கொடும் நோய் வந்தது. சுமார் எழுபதாயிரம் பேர் மடிந்தனர். தூதன் இப்போது தனது சிறகை இஸ்ரவேலை நோக்கித் திருப்பினார். அப்போது கடவுள் தடுத்தார்.
தாவீது அந்த தூதனை வழியில் சந்தித்தார். “பாவம் செய்தது நானல்லவா ? மந்தைகளான என் மக்கள் ஏன் தண்டிக்கப்பட வேண்டும் என கலங்கினார்”.
காத் மீண்டும் தாவீதுக்கு இறைவனின் வார்த்தைகளைச் சொன்னார். அதன்படி “எபூசியனான அரவுனா வின் போரடிக்கும் களத்தில் கடவுளுக்கென ஒரு பலி பீடம் கட்டி பலியிட வேண்டும்.” . தாவீது இறைவாக்கினரின் வார்த்தையை அப்படியே ஏற்றுக் கொண்டார்.
நேரடியாக அரவுனாவைச் சந்திக்கச் சென்றார். கடவுளுக்குப் பலி செலுத்த நிலம் வேண்டும் என கேட்டார். அரவுனா தனது நிலத்தையும், பலியிடும் காளையையும், விறகுகளையும் இனாமாகவே கொடுத்து விட விரும்பினான். ஆனாலும் தாவீது அனைத்தையும் பணம் கொடுத்துப் பெற்றுக் கொண்டார்.
அங்கே கடவுளுக்கென ஒரு பலி பீடம் கட்டி அதில் பலி செலுத்தினார். அதன் பிறகே கொள்ளை நோய் நாட்டை விட்டு நீங்கியது.
இறைவனை விட்டு விலகி நடக்கும்போது கடவுளின் கோபம் நம்மை நெருப்பாய்ச் சுட்டெரிக்கிறது. அதுவும், தலைவர்கள் தவறிழைக்கும் போது அது மிகக் கொடிய தண்டனைக்குரியதாய் மாறுகிறது. வாழ்வு என்பது இறைவனை விட்டு விலகாத நிலையே ! என்பதை இந்த நிகழ்வு நமக்குச் சொல்லித் தருகிறது.
காத் என்பவர் அத்தகைய ஒரு நல்ல தீர்க்கத்தரிசி. அவர் தாவீது மன்னனின் காலகட்டத்தில் வாழ்ந்தவர். சவுல் மன்னனுக்குப் பயந்து, தாவீது குகைகளில் பதுங்கி வாழ்கையில் அவரை யூதா நாட்டுக்குச் செல்லுமாறு அறிவுரை சொன்னார் காத். தாவீதும் மறு பேச்சு பேசாமல் அந்த வார்த்தைகளை ஏற்று அப்படியே செய்தார்.
ஆண்டுகள் கடந்தன. இப்போது தாவீது மாபெரும் மன்னனாக உருவெடுத்திருக்கிறார். ஒட்டு மொத்த இஸ்ரவேலுக்கும் அவரே தலைவராக சிம்மாசனத்தில் வீற்றிருக்கிறார். பல ஆண்டுகள் சிறப்பான ஆட்சி செய்து கொண்டிருந்த அவருடைய மனதில் ஒரு சிந்தனை. உடனே அவர் தன்னுடைய தலைமை படைத் தலைவன் யோவாபுவை அழைத்தார்.
“யோவாபு…. நாடு முழுவதும் மக்கள் தொகையைக் கணக்கெடுக்க வேண்டும். போருக்கு ஆயத்தமாய் எத்தனை பேர் இருக்கிறார்கள் என்பது தெரிய வேண்டும்” என்றார்.
கடவுளுக்கு தாவீதின் இந்த திட்டம் பிடிக்கவில்லை. ஏன், யோவாபுவுக்கே பிடிக்கவில்லை; அவர் மன்னனிடம்,
“மன்னரே, கடவுள் உங்களுக்கு இருப்பதைப் போல இன்னும் நூறுமடங்கு வீரர்களை மிகுதிப்படுத்துவாராக. இந்த கணக்கெடுப்பை ஏன் நடத்தச் சொல்கிறீர்கள். வேண்டாமே…” என மறுத்துப் பேசினார்.
மன்னனின் சிந்தனைகள் தானே கடைசியில் வெல்லும் ! இங்கேயும் அதுவே நடந்தது. யோவாபு தாவீது மன்னனின் கட்டளைக்குக் கட்டுப்பட்டார். கணக்கெடுப்பு நடந்தது.
நீண்ட நெடிய ஒன்பது மாதங்களுக்குப் பின் அவர்கள் தாவீதிடம் திரும்ப வந்தார்கள் “ அரசே, இஸ்ரயேல் குலத்தில் எட்டு இலட்சம் வீரர்களும், யூதாவில் ஐந்து இலட்சம் வீரர்களும் இருக்கிறார்கள்” என்றார்கள்.
திடீரென தாவீது மன்னன், தான் செய்தது தவறு என்பதை உணர்ந்தார், கடவுளிடம் மன்னிப்பு வேண்டினான். கடவுளின் சினம் தணியவில்லை. அதற்குக் காரணம் தாவீதின் இந்த செயல் மட்டுமல்ல, இஸ்ரயேல் மக்களின் கெட்ட நடத்தையும்தான். இஸ்ரயேல் மீது அவருடைய சினம் ஏற்கனவே பற்றி எரிந்து கொண்டிருந்தது.
இப்போது கடவுள் காத் தீர்க்கதரிசி மூலமாக மீண்டும் தாவீதிடம் பேசினார். காத் வந்து தாவீதின் முன்னால் நின்றார்.
“ஆண்டவரின் சினம் உம் மீதும் உனது மக்கள் மீதும் எழுகிறது. எனவே அவர் தண்டனை தர தீர்மானித்து விட்டார். மூன்று தண்டனைகளை அவர் மனதில் வைத்திருக்கிறார், அதில் ஒன்றைத் தேர்ந்தெடு” என்றார்.
தாவீது கலங்கினார். கடவுளின் சினத்துக்குத் தப்பித்துக்கொள்ள யாரால் முடியும் என வருந்தினார். “அதென்ன தண்டனைகள் ?” அவருடைய குரல் பதறியது.
“நாட்டில் ஏழு வருடம் கடுமையான பஞ்சம் வேண்டுமா ? எதிரிகள் உன்னை மூன்று மாதங்கள் விரட்டியடிக்க வேண்டுமா ? மூன்று நாட்கள் நாட்டில் கொடிய நோய் பரவ வேண்டுமா ? எது வேண்டுமென நீயே முடிவெடு !” காத் தீர்க்கதரிசியின் வார்த்தைகள் தாவீதை புரட்டிப் போட்டன. சிந்தித்தார்.
“மூன்று நாள் கொடிய நோய். அதைக் கடவுள் தரட்டும்” என்றார்.
மரண தூதன் தனது சிறகுகளை விரித்தார். தேசத்தில் கொடும் நோய் வந்தது. சுமார் எழுபதாயிரம் பேர் மடிந்தனர். தூதன் இப்போது தனது சிறகை இஸ்ரவேலை நோக்கித் திருப்பினார். அப்போது கடவுள் தடுத்தார்.
தாவீது அந்த தூதனை வழியில் சந்தித்தார். “பாவம் செய்தது நானல்லவா ? மந்தைகளான என் மக்கள் ஏன் தண்டிக்கப்பட வேண்டும் என கலங்கினார்”.
காத் மீண்டும் தாவீதுக்கு இறைவனின் வார்த்தைகளைச் சொன்னார். அதன்படி “எபூசியனான அரவுனா வின் போரடிக்கும் களத்தில் கடவுளுக்கென ஒரு பலி பீடம் கட்டி பலியிட வேண்டும்.” . தாவீது இறைவாக்கினரின் வார்த்தையை அப்படியே ஏற்றுக் கொண்டார்.
நேரடியாக அரவுனாவைச் சந்திக்கச் சென்றார். கடவுளுக்குப் பலி செலுத்த நிலம் வேண்டும் என கேட்டார். அரவுனா தனது நிலத்தையும், பலியிடும் காளையையும், விறகுகளையும் இனாமாகவே கொடுத்து விட விரும்பினான். ஆனாலும் தாவீது அனைத்தையும் பணம் கொடுத்துப் பெற்றுக் கொண்டார்.
அங்கே கடவுளுக்கென ஒரு பலி பீடம் கட்டி அதில் பலி செலுத்தினார். அதன் பிறகே கொள்ளை நோய் நாட்டை விட்டு நீங்கியது.
இறைவனை விட்டு விலகி நடக்கும்போது கடவுளின் கோபம் நம்மை நெருப்பாய்ச் சுட்டெரிக்கிறது. அதுவும், தலைவர்கள் தவறிழைக்கும் போது அது மிகக் கொடிய தண்டனைக்குரியதாய் மாறுகிறது. வாழ்வு என்பது இறைவனை விட்டு விலகாத நிலையே ! என்பதை இந்த நிகழ்வு நமக்குச் சொல்லித் தருகிறது.
No comments:
Post a Comment